Het uitgangspunt voor mijn beeldende werk is vaak de mens; zijn individualiteit en kwetsbaarheid maar ook zijn schoonheid en vergankelijkheid.
Het fascineert mij dat de mens zonder zijn buitenste laagje, de huid, dus enkel bestaande uit botten, spieren en organen niet meer direct herkenbaar is als individu. Mét het buitenste laagje creëer je, door uiterlijke kenmerken als haardracht en ogen, een visuele persoonlijkheid. In mijn werk speel ik met deze grens tussen persoonlijkheid en anonimiteit.
Uit dit oogpunt heb ik bijvoorbeeld een serie van 100 skeletjes in doodskistjes gemaakt. Deze skeletjes liggen allemaal in een andere houding. Je ziet puur het skelet maar door de toevoeging van uiterlijke kenmerken worden het toch kleine persoonlijkheden. Zo heeft de een een stralende glimlach en is heel vrolijk, de ander heeft z’n schoenen nog aan en weer een ander geeft een knipoog. Dit is tevens een knipoog naar de dood zelf. Het taboe op dit onderwerp, dat ook in Nederland heerst, wil ik graag doorbreken. Men denkt dat de dood akelig en eng is, terwijl dat misschien helemaal niet zo hoeft te zijn
De manier waarop men in Mexico met de dood omgaat is voor mij een grote bron van inspiratie. Op de “dia de los Muertos” wordt er een feest voor de doden gehouden. In heel Mexico worden straten versierd met skeletten en doodskoppen. Er wordt op kerkhoven gedanst en gedronken. De Mexicanen bestrijden de dood met humor. Ook deze humor is een belangrijk aspect van mijn werk.

Tekenen is voor mij even belangrijk als het werken met klei. Doordat het een andere manier van verbeelden is, worden mijn ideeën voor mezelf duidelijker, en daardoor wordt het beeld dat ik maak scherper. Het ene medium biedt weer inspiratie voor het andere.

Een andere manier om de mens te onderzoeken is mijn serie klonen. Het is begonnen met een beeld van jongetje, een Afrikaans jongetje misschien, hij draagt enkel een wit onderbroekje. Zijn naam is Johnny.

Johnny wordt gekloond en zo ontstond het tweede beeld “kloon van Johnny”. Als deze kloon gekloond wordt ontstaat het derde beeld.
We zien Johnny tijdens het klonen veranderen in een vreemdsoortig wezen. In het tweede beeld kunnen we Johnny nog goed herkennen, als is hij al enigszins gedeformeerd. In het laatste beeld “kloon van Johnny 2” is Johnny helemaal niet meer te herkennen. We zien een wezen met de kop van een katachtige, een staart als een draak en geen voeten meer maar klauwen. Is het klonen misschien toch niet zo’n goed idee?

Na Johnny waren ook het zusje en het broertje van Johnny aan de buurt om gekloond te worden.

Ook maakte ik een serie borden waarop naakte mensenlichamen staan afgebeeld. Vaak zie je maar een gedeelte van deze mensen. Op de huid van de naakte lichamen zien we tatoeages. Geen gewonen tatoeages, nee we zien hier “naakte” dieren. Soms zelfs zo “naakt” dat er enkel een skelet is overgebleven. Uiteindelijk kunnen er weer mensen van deze borden eten, ze kunnen er bijvoorbeeld “dieren” van eten!

De vertegenwoordiging van heel Nederland was voor mij een andere manier om de mens te onderzoeken. Allemaal kleine mensjes, dikke, dunne, grootte, kleine, blanke, gekleurde etc. 16 miljoen medelanders is de titel van dit werk. Het gaat op zoek naar de samenhorigheid in Nederland.

Het project Mensdieren is geïnspireerd op de geschiedenis en mythologie, hierin vinden we verschillende gedaantes die er uitzien als een combinatie tussen een mens en een dier. Denk aan een Centaur, Minotaurus, Meermin, Medusa, Duivel etc etc. Nu deze mensdieren in klei…

06-18316729
ingevandelouw@beeldklank.com