Kunstkaart

Voor de recente schilderijen van Manon Leeflang lijkt een oud adagium op te gaan namelijk: minder is meer. De ontwikkeling die Manons schilderkunst de laatste jaren heeft doorgemaakt, is er een van aanvankelijke een toename van een uitbundiger kleurgebruik naar recentelijk een grote verstilling in het nieuwe werk. De voor haar vroege schilderijen kenmerkende ruige toets heeft plaatsgemaakt voor een meer verfijnde techniek. Er is dus minder afleiding, de ruige schil is weg. Het aanvankelijk toegenomen uitbundig kleurgebruik is recent weer gemarginaliseerd, letterlijk, naar de zijkant van het schilderij verbannen. De egaal geschilderde zijkanten in een zorgvuldig gekozen kleur- als drager van emotie -stralen af op de witte muur waarop ze hangen. Zo verleent deze aanpak de werken ieder hun eigen specifieke aura dat zich onderling nog mengt op de wand. Voor een aantal jaren waren kleur en toets enkele van de hoofdkenmerken van Manons werk. Nu zijn deze beide aspecten teruggedrongen ten gunste van een ernstige, verstilde benadering. Het lijkt of de schilder scherper is gaan kijken in een poging verder door te dringen tot de kernen van de karakters voor zich. Constante in de verandering blijft de benadering van het onderwerp vanuit een haast groteske vertekening. Een ongewone invalshoek bij veel situaties en portretten is het veelvuldig van onderaf bekeken subject, waardoor er een opgaande lijn ontstaat. Zo creeert de schilder een haast mythische dimensie . Het lijkt of de figuren standbeelden zijn die over onze hoofden wegkijken naar onbekende vertes en zo opgaan in hun eigen geschiedenis. En dit alles nog steeds waargenomen door de vertekende hoek van de camera, onze spiegel, onze spion.