Kunstkaart

Dit schilderij zou ook "vrouw in ton of bakje" genoemd kunnen worden. Bakjes en tonnnetjes kwamen al eerder voor in schilderijen en tekeningen waarbij de mensfiguur veelal als mechanische pop werd afgebeeld. In dit geval is de mensfiguur realistischer geworden, een vrouw zit in een veel te krappe ton. De ruimte waarin ze zich bevind is zowel buiten als binnen door de afscheiding van een schutting. Ze lijkt in zich zelf gekeerd vredig te baden. De verhouding tussen de figuur en de ruimte en de ton is bewust in schaal verschillend waardoor een vervreemdende werking ontstaat. De ruimte in een buitenruimte lijkt een dwarsdoorsnede van een poppenhuis. De verstilde melancholieke sfeer wordt versterkt doordat de omgeving rustig is gehouden zonder verdere details en doordat de manier van schilderen ingetogen en soms in de kleur verzadigd en doorwerkt is. De zachte lichtval versterkt de rust. De ruimte is als gehele vorm binnen het kader gehouden en afgestemd op het formaat van het doek. Perspektivisch zit er een vervreemding in door de ruimte aan de linkerkant middels een pilaar te laten eindigen waardoor het verdwijnpunt precies achter de pilaar zou moeten zitten omdat de zijmuur niet zichtbaar is. Deze afsnijding die je ook wel in de middeleeuwse kunst ziet geld ook voor de figuur t.o.v. de ton. Het lichaam van de vrouw is niet doorgedacht in de ton waardoor zij er maar moeilijk werkelijk in zou kunnen zitten. Het gaat hierbij ook niet om de werkelijkheid maar om de wereld van of binnen het schilderij.