Kunstkaart

Mijn huidige werk is een eerbetoon aan het werk van Zeventiende Eeuwse schilders.Ik laat me voornamelijk inspireren door schilderijen uit de 17de Eeuwse Nederlandse Schilderkunst.Dankzij mijn werk als museumdocent bij het Mauritshuis het Koninklijk Kabinet van Schilderijen te Den Haag maak ik direct kennis met oude Hollandse meesters, zit ik er bovenop. Mijn werken zijn gemaakt op reeds bestaande beelden. Het zijn ‘authentieke vervalsingen’, dit gaf me de mogelijkheid terug te gaan in de tijd, bestaande beelden opnieuw te gebruiken en op die manier authentieke vervreemdingseffecten te creëren. Geleidelijk aan heb ik deze methode gerationaliseerd en verfijnd. Ik probeer beelden te herinterpreteren. Het zijn figuratieve doeken in grijstonen met hier en daar een gekleurde toets of stip van een fluweelachtige stof die zorgdragen voor de blikgeleiding. De composities bestaan uit het verschuiven of in elkaar laten lopen van beeldelementen die in werkelijkheid los van elkaar staan. Met voorstudies, vervaag en vervorm ik beelden. Mijn kunst is niet enkel een reactie op een reeds bestaand beeld. Ik werk in verschillende deelstappen, heel voorbereid. Meer dan het reeds bestaande beeld is het idee, van belang voor het beeld. Wat betekend het beeld ? Hoe moet het worden vormgegeven, dat is een lang proces. Het gaat om een voorstelling van hoe, de beelden eruit moeten zien, dan pas worden ze geschilderd. Bijvoorbeeld Het Meisjesportret, ik heb daarbij ingezoomd op de jurk, het portret verliest zijn identiteit. Ik moest daarbij denken aan de Infanta Margherita van Diego Velazques (1599-1660), Velazques vond het fantastisch om kleding van de kinderportretten te schilderen, de gezichten schilderde hij vaak pas achteraf. Geen enkel beeld komt toch uit de lucht vallen, wanneer je zo omringd wordt door zoveel portretten, blijven er al gauw velen op je netvlies gebrand. Vervolgens kwam ik op het idee van ‘authentieke vervalsingen’. Elk beeld is eigenlijk een authentieke vervalsing. Een gezond wantrouwen lijkt me niet misplaats tegenover elk willekeurig beeld, zelfs niet tegenover je eigen werk. In het restauratieatelier van het Mauritshuis bekeek ik op een dag, met verbazing en ontzag het blootgelegd 17de Eeuwse doek; Alletta Hanemans van Frans Hals, uit 1625. Vele restauraties bleken er reeds uitgevoerd te zijn op dit doek, en sommige gebruikte pigmenten bleken te zijn veranderd door het verloop van de tijd. Bijvoorbeeld Alleta’s jurk, deze bleek geheel verkleurd te zijn, zodat het orginele idee, het beeld, geheel vervormd werd. Het wapen in de hoek van het schilderij, bleek na onderzoek van het pigment, van een veel latere datum. Met de grootst mogelijke voorzichtigheid, gaat de restaurateur vervolgens aan de slag om invulling te geven aan de oorspronkelijke bedoelingen van de kunstenaar ! Mijn werk is gebaseerd op beelden waar ik mee omringd word, die door ze te schilderen, door het heden worden ingehaald en tegelijk worden getransformeerd. De schilderijen worden niet exact geschilderd, lijken eerder op momentopnames, waardoor ze aansluiten bij beelden die we als herinnering in ons hoofd meedragen. De schilderijen krijgen zo een meer algemene geldigheid. Vragen over wie de persoon was, maken al snel plaats voor een terugblik in het verleden en het nadenken over eigen identiteit.