Kunstkaart

Dit werk is onderdeel van de Banquet stilleves.Ik ben met deze serie begonnen omdat ik liefdes verdriet had. Ik vroeg me af, waar wordt ik weer vrolijk van? Het antwoord vond ik door mezelf de vraag te stellen; Waar werd ik vroeger als klein meisje blij van, toen er nog geen mannen in het spel waren? Antwoord: Van mijn slaapkamer propvol rommel; potjes, beestjes, kleurpotloden, stinkende potpourri, ijzerdraad, boeken, tangetjes, naald en draad. Om het beeld nog te versterken, als ik vroeger naar bed moest. Dan ging dat met een soort van hink stap sprong over een vloer bezaaid met rommel. Het was dan altijd de kunst om niet geprikt te worden door een verdwaalde naald of speld. Met de voor mij waardevolle rommel maakte ik dan‘ onmogelijke ‘ dingen. Zo had ik eens een aapje aan een transparant touwtje in een jampot gemaakt. Ging er mee naar mijn moeder en zei; ‘ Kijk mam, het aapje zweeft!’ Terug naar de in liefdes verdriet verkerende Louise. Ik keek eens om me heen, zag de vrolijke rommel van mijn studio en dacht. Uhm… eigenlijk is er niet veel veranderd sinds toen. Ik werk nog steeds in dezelfde rommel. Laat ik er iets van maken en proberen om mijn nieuwe ‘ onmogelijke’ werkelijkheid vast te leggen. Wat heeft geresulteerd in de Banquet stillevens serie. Een terugkerend thema binnen mijn werk is; de herinnering. Mijn beelden doen denken naar het schilderachtige, het verleden. Maar als je goed kijkt zie je in de stillevens een moderne symboliek en techniek die verwijst naar het heden.