Kunstkaart

Afscheid nemen, vaarwel zeggen, los laten… je kunt het wel. Niet terugkijken, gewoon doorgaan. Verplaatsen van a naar b. Waarom b, waarom niet gewoon verplaatsen en we zien wel. Waarom haasten, de trein komt ooit toch wel. Een oude fiets sjokt krakend en piepend onder het raam voorbij, met een geknepen oog starend naar het plafond, ja dat is een rode oma fiets… het is nog donker, de lantarenpalen zijn als droomvangers, voor alle gedachtegangen en herinneringen, van elke ziel die maar voorbij komt… Een drukkend gevoel.. ik krijg het benauwd. De muren zijn wit, althans dat waren ze. De losliggende stoeptegels kondigen voorbijgangers aan. Het beton heeft geen bewustzijn van de jaargetijden, het metaal blijft altijd koud, de drang wordt steeds groter en groter… een kolk die zich steeds sneller opbouwt… is het nu zomer of is het herfst... ach wat maakt het uit. Ik voel me toch hetzelfde, verlangens naar iets anders, verlangens naar lucht, ruimte, rust, natuur, zon… Het wakker worden van de stad, het leven opgang horen komen, dat zal ik missen. Het wordt steeds drukker en drukker… altijd maar diezelfde straat… Altijd maar die drukte. Zelfs de bomen, verlangen naar ruimte. Uitlaatgassen, piepende banden en klikkende hakken, banen zich een weg, zonder ook maar een moment van hun i-phone op te kijken, agenda’s die bladeren, ohh.. zo interessant. Haarlokken die door de wind wapperen, neusholtes die leeg gegraven worden. Brrr, ik moet ik weg.. weg van de herrie, weg van de junks, weg van de zingende zuiplap op de fiets, weg van deze herinneringen en nieuwe maken, ergens anders. Ik heb het hier wel gezien