Kunstkaart

We bevinden ons op een roltrap (lees: escalator) van een Londonse metro (ik denk Kings Cross) station, 2019. De menigte wordt efficiënt door verkeersruimtes, langs platforms en naar verschillende niveaus gemanaged. Binnen deze beperkte ruimte zijn, op of neer, naar links of naar rechts de enige vragen gesteld en de enige keuzes om te maken, het simpele leven. Echter, kleine vragen kunnen grote consequenties hebben. Het is makkelijk om de weg kwijt te raken. De staande statische reizigers worden voortbewogen op een perpetuum trap. Eén trap naar de hemel en een ander naar midden aarde, net als Dante’s Goddelijke komedie. Deze hele omgeving doet mij denken aan een industriële lopende band. Een lopende band van poppen. Kleine doorsnee plastic torso’s in afwachting van een ontmoeting met hun lichaamsdelen ergens in het proces. Hoofden, armen, benen, haar en ogen worden er systematisch opgeschroefd en op gelijmd totdat uiteindelijk ook de naakte schaamte wordt bedekt met schattige poppen kleren. De lopende band komt tot een eind zodra het perfecte complete en betere speelgoed personages zijn geworden. Klaar om te rock en dollen in hun kunstmatige poppen levens. Maar wat doet de haai hier? Wat staat hier te gebeuren? Wat escaleert hier op de escalator?