Kunstkaart
De voorstelling verwijst naar landschappen zoals die
in het geheugen ronddwalen. Figuratieve elementen
kunnen herkenning oproepen, toch blijft het volledige
beeld ambivalent doordat de abstracte vlakken vooral
getuigen van de materialen waarmee ze zijn gemaakt.
Hierdoor ontstaat het idee van een kunstmatig
geconstrueerde natuur, hetgeen aansluit bij de huidige
realiteit waarin het idee van ‘natuur’ vooral getuigt van
de hardnekkige illusie dat er nog zoiets zou bestaan als
een buiten de mens bestaande oorspronkelijke natuur.
De sporen van het langzame maakproces verwijzen naar
de snelle vluchtige digitale beeldcultuur van dit moment,
waarmee ze een pregnant contrast vormen. Zowel het
onderwerp ‘landschap’ als de wijze waarop ze zijn
construeerd verwijzen naar de rijke traditie in de
schilderkunst.