Kunstkaart

De voorstelling verwijst naar landschappen zoals die in het geheugen ronddwalen. Figuratieve elementen kunnen herkenning oproepen, toch blijft het volledige beeld ambivalent doordat de abstracte vlakken vooral getuigen van de materialen waarmee ze zijn gemaakt. Hierdoor ontstaat het idee van een kunstmatig geconstrueerde natuur, hetgeen aansluit bij de huidige realiteit waarin het idee van ‘natuur’ vooral getuigt van de hardnekkige illusie dat er nog zoiets zou bestaan als een buiten de mens bestaande oorspronkelijke natuur. De sporen van het langzame maakproces verwijzen naar de snelle vluchtige digitale beeldcultuur van dit moment, waarmee ze een pregnant contrast vormen. Zowel het onderwerp ‘landschap’ als de wijze waarop ze zijn construeerd verwijzen naar de rijke traditie in de schilderkunst.