Kunstkaart

De blauwe letters op een papieren zak lachen me toe vanuit de berm, Het ligt er al even, zeker een paar dagen. Nog niet zo lang dat het blauw verkleurd is of de zak half vergaan. Het oogt nog fris. Naast de zak, restjes van wat waarschijnlijk een broodje hamburger was. Een stukje grijze materie in geel roze smurrie hangt bloedeloos uit een wit zakje, met groene slappe slablaadjes en een schilfer tomaat als onomstotelijk bewijs van kennis van de schijf van 5. Een paar ontzielde en futloze frietjes steken uit een fel rood kartonnen bakje. Een gestreept rietje steekt triomfantelijk uit een grote witte beker met plastic cap wat in combinatie met het rode bakje friet een feestelijke aanblik geeft. Wat een happy meal moet dit geweest zijn. Overal waar ik kijk vind ik van deze stille getuigenissen van eetfestijnen, die kennelijk dan en daar moesten plaats vinden en dat na een flinke boer van genoegen toch ineens te veel werd. Was het te zwaar op de maag om dat wat restte nog maar een centimeter te verplaatsen. Wat vol verlangen en gulzigheid werd opgehaald, rondgereden en opgepeuzeld, moest men zich kennelijk zo snel mogelijk van distantieren, per direct eigenlijk. Wie van blauwe letters houdt kan zich al scrabbelend van A naar B verplaatsen. Wie er minder dol op is ziet vooral een verband. Onderdeel van de serie Side show