Kunstkaart

Delft, 1996. Met zwaar weer  op de oudste nog varende Botter, ‘de Trui’ uit Bunschoten, op het IJsselmeer of de Wadden. Wat een sensatie. Tien ton eikenhout, de roodbruin getaande zeilen, de bun waar vroeger de vis in ging en tegenwoordig een dieselmotor en het bier. Een plotselinge overstag, met twee man sjorren aan de lijnen, De gevaarlijk klapperende fok overzetten, zwaardje op, zwaardje neer, alles op handkracht en zonder lieren. Golven slaan over de boeg, nog even blijven hozen. Afvallen tot ruime wind. Dan even rust... Turend tussen de dreigende wolken en de machtige golven dwalen mijn gedachten af naar de vissers van een eeuw geleden voor wie deze sensatie een keiharde broodwinning was. Ik denk aan de vele vissers die in deze golven zijn verdwenen. Ik denk aan het moment waarop ze zich hiervan nog bewust moeten zijn geweest. De horizon kantelt. In het glas van een rondvliegende stormlamp weerspiegelt het oog van de schipper die nooit meer zal terugkeren.