Zwaarmoedigheid met een knipoog, zoals de waan van de dag
(FOR AN ENGLISH SUMMARY: click 'Toon meer')

‘Was ik altijd maar klein gebleven,’ lijken de werken van Fleur te willen zeggen, ‘onbewust van de gevaren en het verdriet die horen bij de toekomst.’ Haar gedeformeerde lijven herinneren door hun afschrikwekkende karakter aan de rafelige randen van het leven. Het kleurgebruik voedt verwarring. Men zal geen schoonheid of esthetiek terugvinden in het werk van Fleur. Aan lelijkheid is immers niet te ontkomen. Net zoals het onvermogen van de mens – of beter gezegd: van ieder mens – onvermijdelijk is.

Haar beelden zijn ‘lekker vies’ geschilderd en uit de penseelstreken spreekt de emotie. Hoe zwaar deze ook lijkt te zijn: vergeet daarbij echter de knipoog niet, want zonder enige lichtvoetigheid en eigenzinnigheid is elk leven op aarde ondraaglijk.

Het vrouwenlichaam en angst voor verdriet vormen belangrijke uitgangspunten in haar werk. Vaak is het volwassen lijf tegengesteld aan lichaamsdelen van kinderen of dieren. Dat lichaam steunt op de herinnering. Deformatie is een directe verwijzing naar de angst voor het verliezen van de zorgeloze jeugd. Hierna is verdriet onherroepelijk. Schoonheid is niet aan de orde. Door de lelijkheid is het kind of dier niet vertederend: vrouwenbenen zetten een stap in het verleden. Met angst voor verdriet is het kind nog niet bekend, maar het zal haar niet bespaard blijven.

****

Melancholy with a wink, like the madness of life

‘I wish I still was a little girl,’ is what these images of Fleur seem to tell, ‘not knowing about the danger and sorrow that are part of the future.’ Because of their hideous appearances her distorted bodies refer to the rough edges of life. The paintings are both colorful as confusing and they aren’t about beauty or esthetics. Ugliness can’t be avoided. The inability of human beings – don’t get it wrong: of every single man or woman – is inevitable.

Her works of art are painted in a dirty but meaningful way. Every brushstroke is about emotion. But how obscure or intense it might seem: don’t forget there is a wink, because frivolity and idiosyncrasy is what makes life bearable.

Women’s bodies and fear for sorrow are the most important themes. Often there seems to be a contradiction between the adult body and other parts of children or animals. Distortion symbolizes the fear of losing the lightheartedness of youth. After this, sadness is final and beauty is no longer an issue. The child or animal is not adorable: that is why ladies’ legs are stepping into the past. Children aren’t yet familiar with the fear of sorrow, but unfortunately they will be.