Mohlmanns werkwijze kenmerkt zich door het consequent op de spits drijven van een speelse attitude, waarmee gevonden, zelfgemaakt en bewerkt beeld- en geluidsmateriaal wordt gerecycled en herkauwd. Je zou het 'detournement' kunnen noemen; bestaand materiaal toe-eigenen en verdraaid terugzetten. Met deze situationistische strategie poogden mensen als Guy Debord in de jaren '60 fanatiek de spektakelmaatschappij in haar blootje te zetten. Toen een vriend aan de rebelse Debord vroeg of hij thuis wel eens huishoudelijke taken op zich nam, antwoorde hij: 'Mijn vriendin doet de afwas, ik doe de revolutie.' Mohlmanns detournement is meditatiever, zoals de vriendin van Guy Debord zegt hij: 'Schoonmaken is de hoogste vorm van esthetiek, vooral met servies uit kringloopwinkels.' Door met veel gevoel voor timing en detail ontmoetingen te organiseren tussen fragmenten uit zijn veelzijdige verzameling, onderzoekt hij bijvoorbeeld de (on)mogelijkheid om in een postmoderne gelijktijdigheid de grote verhalen uit het modernisme naast het kleine alledaagse te laten bestaan. Citerend uit verschillende (sub-)culturen en taalspelen ontstaat zo een complexe, maar lichte videosoep die afwisselend transparant en hypermediaal is. Kijk je het ene moment door het ingezette medium heen naar de 'gerepresenteerde werkelijkheid' daarachter, dan kijk je het ander moment tegen het medium en zijn karakteristieke eigenschappen en beperkingen aan. Refererend naar het gebruik van zowel oude als nieuwe media, zapt Mohlmann langs hoge en lage cultuur, om telkens opnieuw zijn plaats te bepalen ten opzichte van deze twee kampen. Onzeker deze scheiding als 'realiteit' of 'luchtkasteel' te moeten zien, geeft hij middels het medium video rondleidingen in een 'reeel luchtkasteel'. Informele toevalligheden krijgen hierin een formele belangrijkheid, terwijl formaliteiten hilarisch informeel en toevallig worden door ze te verdraaien of uit hun oorspronkelijke context te vervreemden. Mohlmann zoekt steeds naar een ritmische, soms bijna choreografische of muzikale compositie van enerzijds een vrijblijvende flow van associatief zappen en anderzijds het consequent streven naar verfijnde samenhang.
Je zou paradoxaal genoeg kunnen stellen dat Mohlmanns 'decentrering van het subject' in zijn werk voor een intensere fettisj-beleving van het oject zorgt.
(Maar eigenlijk maakt hij gewoon hele leuke videos)
