In 1998 won Gertjan Scholte-Albers de Buning Brongers Prijs, en najaar 2006 won de 'kunstenaar zonder atelier' de Gerrit van Houten Prijs. Zijn 'Panorama zeezicht' werd door de jury uit 36 inzendingen als beste verkozen. "Deze genomineerde is zonder twijfel een begaafd schilder en een uitmuntend colorist", aldus de jury in zijn rapport. "In zijn inzending is een balans van overgave, concentratie en beheersing (…). Het is uitzonderlijk om ter plekke in de open lucht een schilderij van zo'n kleurintensiteit te maken".
De kunstenaar trekt er heel regelmatig met z'n spullen op uit om op locatie, in de open lucht, te werken. Dat is tegenwoordig een zeldzaamheid."
Scholte-Albers geniet bekendheid door zijn geheel eigen stijl. De rasschilder 'proeft' het landschap en legt het vast in de kleuren die zijn stemming bij het schilderen het beste weerspiegelen. Zo kan een bos vurige, natuurvreemde kleuren krijgen - Scholte-Albers zet de omgeving naar zijn eigen hand.
Scholte-Albers heeft een gewaagde zet gedaan door als genre voor zijn werken 'landschappen' te kiezen. Een lange rij Nederlandse kunstenaars is hem hierin voorgegaan en dat schept verwachtingen. Maar de schilder onderscheidt zich met succes. Aan het schilderen van landschappen heeft hij volledig zijn eigen draai gegeven. Zijn manier van schilderen heeft soms kenmerken van het Amerikaans abstract expressionisme in zich, de andere keer doet een werk meer denken aan het Franse, Vlaamse of Duitse expressionisme. Intrigerend is het echter altijd. Scholte-Albers is een schilder pur sang. Zijn werk oogt zeer pasteus: hij werkt 'nat in nat' verrassend is hoe hij deze techniek uitwerkt in zijn odes aan de natuur.
