Van oorsprong is er geen tegenstelling tussen mens en natuur. Beiden zijn van elkaar doordrongen. Als deel van de kosmos is de mens niet alleen biologisch bepaald, maar ook cultureel in wat hij maakt en opbouwt. De mens als schepper schept zijn cultuur, maar altijd onder invloed en met beïnvloeding van de natuur.
De aangeraakte wereld krijgt dezelfde waarde als de aanraker en wordt tot een tweede huid of een tweede natuur. De mens staat centraal in deze gedachte. Alles bezit leven en maakt deel uit van een nieuwe voorstelling waarin emotionele en natuurlijke elementen met en op elkaar reageren in hun afzonderlijke verwisselbare rollen. Alle aspecten van de werkelijkheid ondervinden deze wisselwerking van krachten. Ieder ding die leeft ontstaat uit chaotische systemen. De hele leven natuur is voortdurend op/zoek naar orde in de chaos en dat maakt het leven zo dynamisch. Alles begint met het leven. (het leven= de natuur +de mens+de cultuur+ de rest)
Het leven moet gezien worden als een proces of als een systeem. Het is erg moeilijk een definitie van het leven te geven,
In essentie is de vraag of iets levend is triviaal, maar veel wetenschappers hebben geprobeerd of proberen het te omlijnen (de discussie is nog steeds niet afgelopen).
Met leven wordt over het algemeen een organisme aangeduid dat erop gericht is om te groeien en/of zichzelf te vermenigvuldigen. Als aanvulling hierop kan worden vermeld dat iets levend is als er een proces afspeelt van begin (geboorte) tot eind (dood). Leven heeft twee tegengestelden: het staat tegenover dood; een voorheen levend organisme dat zichzelf niet meer in stand heeft kunnen houden. Tevens staat het tegenover levenloos; een voorwerp dat nooit leven heeft gekend. Ook kan er sprake zijn van zogenaamd artificieel leven, de studie van leven door het gebruik van door de mens gemaakte analogieën van levende systemen, hierbij stelt men zich ook de vraag of deze analoge creaties ook als .