Splinter
Even overleggen?
Heb je een vraag of wil je vrijblijvend advies?Of bel ons direct op 020-675 85 04
- kunstenaar:
- Ciska de Hartogh
- techniek:
- installaties
- grootte (b x h):
- 240 cm x 260 cm
- oplage:
- 1
- beschikbaarheid:
- informeer bij Artolive
SPLINTER ( INSTALLATIE. Mixed media. Afmeting 180x 240 x 260 cm ) Een splinter als monument Als het zo is dat engagement ontstaat wanneer de innerlijke stilte wordt verbroken, zoals Immanuele Kant ooit schreef, dan is dat wellicht een verklaring voor de schimmen op mijn slaapkamermuur. De slapeloze nachten vol van stille schreeuwende gedachten, verstorende beelden in slowmotion geprojecteerd op de binnenkant van mijn oogbol. De gevechten, de dialogen, de beelden van lachende mensen, van huilende kinderen. De herinneringen die mijn ogen, als cameralenzen bij iedere knippering opsloegen. Als het zo is dat engagement ontstaat als de innerlijke rust en stilte wordt verbroken, dan verklaart dat wellicht mijn jaren vol slapenloze nachten. De moeizame worsteling van het apaiseren van mijn geest. De vaak tevergeefse pogingen om me zelf in slaap te wiegen omdat mijn ogen in de duisternis rondtolden in hun kassen, aangetrokken door flitsen van herinneringen aan een leven dat even vluchtig als monumentaal aan mij voorbij trok. Voor ieder mens is zijn leven een monument. Het is het meest monumentale, alles omvattende begrip dat de mens, in zijn kortstondig aards bestaan, bevatten kan. De tijdspanne vanaf ons prille ontstaan tot de dag dat ons bewuste bestaan op aarde een einde neemt. Kunnen wij als mens iets monumentalers omvatten dan dat? De tijd van ons eigen leven? De wetenschap wat voor ons was, is geschiedenis. De verwachting van wat komen gaat, fantasie. Slechts de monumentale herinnering aan het eigen bestaan en de beleving van het hier en nu is werkelijkheid. Mijn leven als fragment is mijn ultieme monument, waarvoor of waarna de wereld voor mij althans, niet meer bestaat. Mijn bestaan, een splinter in de geschiedenis, een atoom in het heelal. Zoals de farao’s het monument van hun leven wilden vereeuwigen in hun graftombes, zo begrijp ik de behoefte om het eigen bestaan te inventariseren, te vereeuwigen en te sublimeren in een tastbaarheid die het monumentale karakter van dat leven onderschrijft, omdat dat het enige is dat wij zelf beschrijven en omvatten kunnen. Symbool voor mijn leven als monument is mijn bed. Een Hemelbed als een Kathedraal van herinneringen die vluchtig als een splinter, wegwaaien in de tijd.