STATEMENT.

Twee sneeuwwitte kijkers loeren in de lens. Een ranke jongensarm rijkt naar een denkbeeldige zon in de studio. Zijn torso net zo gedraaid dat alles goed te zien is. Ik heb een camera in de hand en ben niet bang om hem te gebruiken.
Maar bedriegt de schijn?
Mijn werk is altijd gebaseerd geweest op het uiterlijk als reflectie van het innerlijk. Een omgeving laat een deel van jezelf zien. En iedereen spiegelt een deel van de omgeving. Deze opgeworpen façade kan overweldigend sereen zijn of juist ontstemmend bombastisch. Wat mij het meest treft is juist het moment dat deze sluier wijkt. Het moment dat iemand voor even helemaal alleen is met zichzelf en het harde omhulsel naar achter treedt voor de dan ontblootte persoon.
In mijn foto’s hebben de modellen zich letterlijk voor mij ontbloot en we zien een deel van hoe zij werkelijk zijn. In het echt. Wie zij zijn, zien we niet. Een masker verhindert ons kennis te nemen van de identiteit. Het lijkt een nieuwe muur op te werpen. Maar juist door de quasiveilige laag van het masker te creëren trek ik de modellen uit hun schulp. Ik verleid ze tot het tonen van dat deel dat anders onder een masker verstopt zit. Een masker van de dagelijkse sleur, van gewoontes en van cultuur.