Jong talent 2009, Willem de Kooning academie, Rotterdam

binnen de vluchtlijnen van het alledaagse ligt het beeldmateriaal van mathijs verscholen. het ontgaat ons al geruime tijd; de wereld raast door.
hoe hieraan te ontsnappen, waar ijzer op ijzer een sterrenhemel veroorzaakt, die elke vorm van amusement overstemt. is het ontvluchten, uittreden of binnendringen, ontspannen en alles even loslaten? wat is het en wat is hierin de juiste grondhouding? is het afpellen, het wegnemen van de veelheid de juiste methode, of is het isolatie?
het gaat er bij mathijs om, vaak daar waar zijn waarneming aan het ding blijft haken, toeval of niet, eerlijke zeer persoonlijke keuzes te maken, daar waar de ingang tot communiceren geboden wordt. aan het vaak spaarzame, fragiele, verstilde werk wat hier ontstaat ga je of bijziende voorbij of je stopt in verwondering.

het is het smalle terrein waar resten van al bestaande constructieve verbeelding overgaan in scheppende verbeeldingskracht. hier start een fantastisch dialoog tussen maker en toeschouwer. maker en kijker gaan samen op zoek, brengen elkaar verder, ontdekken telkens weer opnieuw een vorm van (re)presentatie. essentieel is: hoe werkt een ding in dialoog. een zwarte elektriciteitsdraad weggetapet op de vloer. stop. het werk van mathijs is hier de handreiking aan de bezoeker.

een onaanzienlijk voorwerp kan in het werk een monumentale werking krijgen. een deurstop, een draad, een ontbrekend spijkertje. uiteindelijk bijt het zich vast in de hersenen, als voorwerp, als kunstwerk, als focuspunt van een kolosaal vergrootglas. wat alles zegt over wat een ding binnen het werk van mathijs met je kan doen.