De kern van mijn werk is het maken van reisverslagen. Deze verslagen worden meestal gemaakt tijdens eendaagse trips, meestal te voet of op de fiets. Deze reizen zijn veelal een zoektocht naar een bepaald doel, dat zelden of nooit daadwerkelijk gevonden wordt. Het doel fungeert als een motor, zowel voor mij als voor de beschouwer, door het scheppen van een verwachting.
Tijdens het maken van deze reisverslagen probeer ik mijn ervaringen zo precies en direct mogelijk vast te leggen in tekeningen en in geschreven tekst. Deze ervaringen variëren van zeer poëtisch tot het humoristische of zelfs het banale, van een vage herinnering uit mijn kindertijd tot flarden van gesprekken die rond om mij heen op straat gevoerd worden. Het zich fysiek verplaatsen wordt analoog aan het denken en aan het herinneren. Ik weef een zich eindeloos uitbreidende deken van herinneringen, de wereld opnieuw in kaart brengend, en onthul haar volledig subjectieve samenstelling.

Het idee dat onze omgeving de stimuli bevat die onze herinneringen naar boven brengt is integraal. Ik probeer mensen een gevoel van nostalgie te laten beleven en hun er van bewust maken dat we als we onze omgeving veranderen we ook de manier waarop wij onze herinneringen ervaren veranderen, zowel op een persoonlijk niveau als op cultureel niveau.

Ik probeer niet perse een commentaar te leveren op de functie van natuur in onze samenleving, toch beland ik er vaak. Wat in dit land natuur genoemd wordt is enkel een verwilderd en overgroeid cultuurlandschap. Dit gevoel van vervagen is de functie van natuur binnen mijn werk.

Ondanks verschillende pogingen met het het gebruik van taal in mijn werk te stoppen speelt het nog steeds een sleutelrol. Ik heb vaak het gevoel gehad dat het gebruik van taal mij weg leid van de “echte” ervaring. Door iets te benoemen ontneem je het zijn complexiteit.
Maar, ik denk dat ik ben aangeland op een punt waar ik kan accepteren dat het vastleggen van de wereld zonder gebruik te maken van datgene waaruit mijn gedachten bestaan een futiliteit is, op het belachelijke af. In tegendeel, ik probeer taal te gebruiken om beelden op te roepen die de kern van de dingen raken.

Gebaseerd op de reisverslagen probeer ik werken te maken die de inhoud daarvan reduceren tot een vorm die getoond en ervaren kan worden in de kunstcontext. Terwijl ik de beelden opnieuw bewerk ontstaat er een wereld uit oud hout, troep van de straat, gips, beschreven stukjes papier. Maar ze verliezen hun directheid. Het worden beelden van beelden, een plattegrond van een plattegrond. Het heeft iets treurigs, maar de kunstmatigheid van dit alles is iets waar een spel mee gespeeld kan worden. Het woord “kunst” wordt een toepasselijke beschrijving.