Jong Talent 2006, ArtEZ Arnhem. In mijn werk wil ik de kleine, de alledaagse, niet opvallende, vergeten dingen opnieuw een waarde geven. Mijn doel is mensen opnieuw en op een andere manier, naar deze objecten te laten kijken. Ik zoek de spanning op door tegenstellingen tussen object en kunstwerk te creëren, iets hards wordt iets zachts, iets kleins wordt uitvergroot, iets grofs kan ragfijn zijn. Door dit omzetten van materiaal in ander materiaal ontstaat een verwarring en een verwondering waardoor dingen die onzichtbaar zijn door de alledaagsheid weer een vernieuwende helderheid krijgen.

Arjanne van der Spek over mijn werk:

Het is eigenlijk een heel klassiek beeldhouwkunstig element het omzetten van iets zachts naar iets hards, van vlees naar brons, van water naar steen. De antieke en barokke beelden die uit dit soort omzettingen bestaan zijn talloos. De beelden van Sjoerd Berendsen zijn niet klassiek te noemen maar hebben wel dat element van het omzetten van een materiaal in een ander materiaal waardoor een verwarring en een verwondering ontstaat.
Hij maakte een bakstenen muur van stof, en een wollen tapijt van gips. Toen hij op het idee kwam dat tapijt te maken begon hij het uit te voeren volgens een plan waar hij niet meer vanaf week. Het was nogal een klus en het atelier dat hij samen met een collega had betrokken kwam heel goed van pas.
Ineens door het voornemen een tapijt van gips te maken was Sjoerd Beeldhouwer geworden die het ambacht serieus nam.
Maar daarvoor was hetzelfde met de zachte muur gebeurd, het element baksteen werd in een grote productie van stof gemaakt, gestapeld en: voila een muur!
Deze werkwijze lijkt wel op die van beeldhouwers uit de zestiger en zeventiger jaren, minimal kunstenaars die processen volgden en zo met gelijke basis elementen hun werken bouwden.
Het werk van Sjoerd heeft het procesmatige en het klassieke in zich maar uiteindelijk zie ik er ook een heel sociaal element in.
Een tapijt is iets dagelijks dat eenieder kent, het spreekt alle talen, is oosters maar ook van tante Mien, door het monnikenwerk van Sjoerd gaan we het anders zien, we zien uit hoeveel dezelfde elementen het bestaat, al die knopen die erin gemaakt zijn. De polen die in gips ineens iets heel monumentaals krijgen. Hoogpolig! Het is een vertaling die allerlei elementen naar voren brengt die anders onzichtbaar zijn omdat ze zo normaal zijn.
En een muur is hard en je zou die soms zacht willen maken. Het is de wens van het kind dat zich stoot en van de gevangene achter de muur……………………………..
En bonnen tenslotte……
Iedereen krijgt bonnen als er ergens afgerekend wordt en als je te hard rijd en als je iets afgeeft en je moet ze bewaren op een goede plaats zodat je ze weer terug kan vinden en in de boekhouding verwerken.
Maar Sjoerd maakte er een werk van, een collage mee!