Jong Talent 2007, Willem de Kooning Academie, Rotterdam

www.erikalblas.com



Mijn werk kenmerkt zich door de interactie tussen mens, natuur en techniek.
Zowel bij de objecten, installaties en werken in de openbare ruimte spelen
communicatie en participatie een belangrijke rol.
'Ik hou van kunst die leeft, die iets uitlokt, die je moet ervaren'.

Het zijn dikwijls veredelde "jongens dromen", met een nostalgisch tintje.
Een reactie op het heden met een knipoog naar het verleden. Enerzijds
hilarisch maar ook dramatisch, confronterend en maatschappij kritisch.
Vaak maneuvrerend tussen fictie en de werkelijkheid. De keerzijde van het
volwassen worden en teleurstellingen over de hedendaagse realiteit.
Het moment dat je terug gaat naar het sprookjesbos in de Efteling
en waar alles opeens zo knullig blijkt te zijn. De eerste schrede van
experimenteren op zolder. Ook de zin en onzin van de hedendaagse
consumptiemaatschappij is een onderwerp dat regelmatig opduikt in mijn werk.
Onze perceptie van het leven is veelal blind voor de voortdurende
aaneenschakeling van processen waar het onderdeel van is. Nieuwe inventies
creëren meer gelegenheid voor contemplatieve momenten, maar de natuurlijke
grenzen van ons rationele denken zijn inmiddels sterk aan het vervagen.

Het contrast tussen natuurlijke materialen en het nodeloze plastic speelgoed
dat ik gebruik in mijn werk, loopt paralel met mijn dualisme tussen persoonlijk
behagen en respect voor de natuur. De houten kasten refereren aan het
Ikea-gemak waarmee een groot deel van de aarde is besmet.
Door een simpele handeling komen de objecten en installaties in beweging
en tonen zij hun ware aard. Soms eenmalig, soms repetitief met een
bestemd einddoel. Het aanwezige groen toont immer zijn ware aard en ondergaat
stilzwijgend zijn lot.



Diploma tekst Erik Alblas

Aan het werk van Erik Alblas gaat voordat het beeld wordt, gedegen onderzoek vooraf.
Ook wordt er kritisch gekeken naar het functioneren binnen een context.
Hij weet kanalen binnen de wetenschap ook aan te boren en waardeert in het bijzonder
de technische kennis van ingenieurs, wetenschappers waartoe hij zich verhoudt.
Dit brengt hem tot bijzondere hoogte. Groei en bloei tot in de hemel door toevoeging
van twee voor groei en bloei onmiskenbare elementen: aandacht en liefde.
Elementen die zoals het er naar uitziet heftig aan erosie onderhevig zijn.
Verminkt en als oud vuil bij de prullenbak. Het getuigt van lef om deze elementen in
je armen te willen sluiten en te verheffen tot het wezen van je werk.
Of het nu over archeologie gaat of over manipulatie van planten: Erik spit altijd
dieper, transformeert, reanimeert als het moet, zo nodig met een relativerende knipoog.
Humor is hem niet vreemd. Erik is altijd gefascineerd door het anders zijn, het mismaakte.
De behoefte om dingen een twist te geven, naar een andere bestemming,
een hoger plan te verheffen. Gebruik makend van technologie, apparatuur, waaruit muziek,
verhalen, gedichten opwellen, geeft hij onderwerpen die energieboost die groei en bloei
verheffen tot kunst.
Het werk is als een inzichtelijk, open betoog naar dat waarvoor in onze maatschappij geen
plaats meer is. Altijd is er dat ongemakkelijke, die hangende spanning, dat gevoel voor het
onverwachte, een wereld tussen oprechte zorg en ontploffing.
Een winkelhaak in ons wetenschappelijke denken en voelen. Humor schrijnender
dan de werkelijkheid laat hij ons ondergaan binnen zijn laatste installaties.