Uit: Een jaar met de Dood
Even overleggen?
Heb je een vraag of wil je vrijblijvend advies?Of bel ons direct op 020-675 85 04
- kunstenaar:
- Poike Stomps
- techniek:
- fotografie
- grootte (b x h):
- 50 cm x 40 cm
- materiaal:
- fotografische afdruk
- ondergrond:
- fotopapier op aluminium
- uitvoering:
- zonder lijst
- oplage:
- 5
- beschikbaarheid:
- alleen uitleen
- huurprijs:
- € 21
“Een jaar met de dood” Mensen worden geboren en mensen gaan dood. Daartussen wordt er geleefd. Kinderen kennen de dood nog niet, maar naarmate ze opgroeien zal de dood steeds vaker zijn gezicht laten zien. In de afgelopen jaren kruiste de dood ook steeds vaker mijn pad. Soms heel toevallig en op afstand, soms ook onverwacht dichtbij. Een ontmoeting met de dood is altijd confronterend en roept onverwachte emoties op. De dingen blijven niet zoals ze altijd waren. Al deze ervaringen met de dood kunnen je voor langere of kortere tijd behoorlijk bezig houden en soms duiken ze na verloop van tijd gewoon weer onder. Al sinds een jaar of twee was er een latent besef dat ik eens iets met het onderwerp de dood wilde doen. Er ontstond een bepaalde opmerkzaamheid voor zaken die met de dood te maken hebben. En hierdoor kon ik ook bijna niets anders dan er een project van maken. Ik moest ermee aan de slag en de beste manier voor mij om dit te doen is via mijn fotografie. Zoekend en experimenterend de dood opzoeken, ingangen zoeken. Maar de dood zocht ook mij op. Op 12 december jl overleed mijn oma onverwacht en het wordt anders wanneer je van een objectief onderzoek terecht komt in een persoonlijke ervaring met gevoeligheden en twijfels. Want het is toch al een onderwerp dat taboes kent, en die kwam ik wel tegen. Het was nu nodig dat ik een meer neutrale insteek zocht. Na het onderzoek van mijn scriptie besloot ik dat ik de wereld van het uitvaartcentrum en het mortuarium fotografisch wilde verkennen. Met name die ruimten waar de levende mens werkt met de dode mens. Een wat meer afstandelijke benadering maar ook in die wereld kom je de emoties van de mensen tegen. Hun gene, hun behoefte aan privacy. Of het nu gaat om de betrokken familie, om de gestorvene zelf, om de bezoekers of om de medewerkers. Het is een wereld van grote contrasten. De intieme persoonlijke kant en de realistisch bedrijfsmatige kant. Een meekijkend oog van een buitenstaander is daar niet altijd welkom. En terecht. Als je toegelaten wilt worden moet je dat vertrouwen verdienen door belangstelling, door inlevingsvermogen en integriteit van bedoeling. Zo wil ik ook werken. Daarom heb ik voor deze serie ervoor gekozen om niet zomaar mensen in beeld te brengen. In dit jaar van leven met de dood heb ik meegemaakt hoe de dood voor mij benaderbaar werd. NB: Niet de hele serie is zichtbaar op het internet vanwege privacy redenen.